Toen ik 16-17 jaar oud was dacht ik al te weten wat de ware zin van het leven was.
Namelijk: op stap gaan met mijn vrienden, dancings bezoeken, drinken en plezier maken...
Dat was wat mijn leven inhoud gaf.
Op mijn 19e gebeurde er een merkwaardig feit, waarvan ik jammer genoeg pas een 8-tal jaren
later de ware betekenis ging begrijpen.
Op een zondagavond zat ik aan het buffet te genieten van een glas bier toen een onbekende
jonge man naast me kwam zitten en een intrigerend verhaal vertelde... Hij getuigde over de
liefde van God... Om eerlijk te zijn was ik erg onder de indruk van zijn verhaal.
Ik kreeg het gevoel dat ik moest kiezen. Ofwel meer van God willen weten of, verder gaan met
drinken. Ik koos voor het laatste. Dat ik hiermee 10 jaar van mijn leven heb weggegooid
betreur ik nog steeds. Toch gaf het uitgaansleven me op de lange duur niet echt voldoening.
Want ik voelde elke dag een onverklaarbare leegte in mijn hart.
Toen leerde ik mijn vrouw kennen. Nu zou alles beter en nieuw worden... En inderdaad: ik
voelde mij een tijdje de gelukkigste mens van de wereld. Al vlug liepen er 2 peuters rond.
Maar... ook het het getrouwde leven kent vele zorgen en problemen. De leegte in mijn hart
bleef aanhouden. Ik probeerde die op te vullen door enkele hobby's. Ik werd onder andere lid
van een hondenclub om een Duitse herder af te richten. Maar ook dat ging vervelen.
Tijdens een visvangst met enkele vrienden op zee ( waar ik geen vis gevangen heb) ging ik mij
in stilte bezinnen over mijn levenssituatie. En toen ben ik voor het eerst van mijn leven in alle
ernst in gebed gegaan. En stelde aan God de bekende filosofische levensvragen:
Waarom ben ik geschapen? Wat is de ware zin van het leven? En: wat gebeurt er na de dood?
Acht jaar nadat ik God afgewezen had, mocht ik bemerken dat de Heer in Zijn grote liefde, niet
zo vlug de moed opgeeft...
Tijdens een bijeenkomst gaf de buurvrouw een getuigenis over de liefde van God en over
vergeving. Wat heel vreemd was dat ik in eerste instantie overvallen werd door vreselijke
gevoelens van angst. Van: als ik nu sterf, ga ik voor eeuwig verloren!
Eind november 1975 las iemand mij een tekst voor uit het laatste Bijbelboek. Openbaring 3 vers
20. Waar Jezus zegt: 'Zie, ik sta aan de deur van je hart en klop...'
Ik heb toen mijn zonden aan Hem beleden en hiervoor vergeving gevraagd en vervolgens de
deur van mijn hart geopend en gevraagd of Hij in mijn hart wilde komen wonen als mijn
Verlosser.
En meteen maakte die leegte in mijn hart plaats voor blijdschap, vrede en geborgenheid. En de
angst voor de dood was totaal verdwenen. Als nieuwgeboren kind van God schonk Jezus mij
het eeuwige leven. Vanaf dat moment ben ik nooit meer alleen geweest.
En verder ging ik de ware zin van het leven ontdekken.
Hij gaf aan mijn leven een doel en inhoud.
En elke dag mag ik ervaren dat Hij mijn levende Hulp is, waar ik op mag steunen in elke
levenssituatie.
De bekende Franse wiskundige en filosoof Blaise Pascal verwoordde het zo:
'Ieder mens heeft een leegte, die alleen opgevuld kan worden door de liefde van Jezus Christus.
Alleen God kan die leegte met Zijn onvoorwaardelijke liefde en aanvaarding vullen. En nog
beter: Hij verlangt er naar om dat te doen!
Hij wacht slechts op uw toestemming!
François Bielen
****************************************
